به گزارش قدس آنلاین به نقل از آستان نیوز، رواق امام خمینی(ره) حرم مطهر امام رئوف، امشب میزبان زائرانی با دل‌های بارانی بود. میهمانانی که امشب با حال خوب در حرم حضرت شمس الشموس(ع) حضور یافته‌ بودند تا دسته جمعی دعای جوشن کبیر را قرائت کنند. دعایی که خواندن آن در شب‌های قدر بسیار سفارش شده تا انسان با یادآوری لطف و رحمت بی‌پایان خداوند او را در کنار و دستگیر خود ‌بینند.

آغازی در پناه مهربانی‌
جمعیت منتظر شروع دعا است و هرکس جور دیگری هوای یکدیگر را دارد تا شاید بتواند به نیت خدمت‌رسانی به مهمانان ثامن الحجج(ع) برای خویش توشه خیری جمع کند. پسر جوانی دست پیرمردی را می‌گیرد تا به راحتی از بین جمعیت عبور کند و پیرمرد با دعای عاقبت به خیری برای جوان، او را بدرقه می‌کند. یا زائرانی که به خادم‌ها کمک می‌کنند تا فرش‌ها را از زیر باران جمع کنند.
دعای جوشن کبیر با سلام و صلوات آغاز می‌شود. صدای مداح در رواق با گفتن «اللهم انی اسئلک....» می‌پیچد و جمعیت هماهنگ با مداح زیر لب دعا را زمزمه می‌کنند و تک تک اسماء الله را صدا می‌زنند. فرازهای دعا یک به یک خوانده می‌شود. مردی با محاسن سفید با گفتن «یا خیر الغافرین... » با شانه‌هایی لرزان از اشک درخواست بخشش از خداوند را دارد و جوانی با رسیدن به اسم اعظم «یا سریع الحساب...» بیشتر بر حال خویش می‌گرید. یکی دلش با «یا جمیل و یا دلیل...» می‌لزرد و دیگری با گفتن «یا صریخ المستصرخین...». هر کسی از ظن خود، برای داشتن حالی خوب و گذر از سختی‌های روزگار از خدا یاری می‌خواهد....

باران، نشانه رحمت جاری
خارج از رواق‌های سرپوشیده حرم، حال و هوای دل‌های بارانی زائران در صحن‌ و سرای امام مهربانی در این شب و در زیر بارش رحمت الهی، رنگ دیگری دارد. جمع زیادی زیر باران ایستاده یا نشسته دعا را نجوا می‌کنند. اگر کسی در گوشه‌ای پناهی پیدا کرده در وسعت جایی که دارد دیگری را مهمان می‌کند تا با هم بتوانند در پناه یک سقف کوچک دعا را قرائت کنند. انگار مهربانی آسمان و امام به دل‌ها هم سرایت کرده است.
فرازهای پایانی دعا، بارش باران تندتر می‌شود. می‌گویند یکی از لحظات استجابت دعا، لحظه بارش باران است. بیشتر افراد دعا را ایستاده و با دستانی پر از نیاز و تمنا می‌خوانند تا بلندای دستانشان در این شب بندگی کمی بیشتر به آسمان نزدیک شود. 

شب استجابت دعا
نوبت به قرآن به سر می‌شود و بیان حوائج و خواسته‌ها. هر کسی برای اجابت خواسته‌اش در این شب، خدا را به خاص‌ترین بندگانش قسم می‌دهد. یکی به سر شکافته علی(ع) و انتظار یتیمان کوفه و دیگری به عصمت زهرای مرضیه(س). مثل همیشه امام حسین(ع) و شهدای کربلا گل سر سبد دل‌هایی است که بزرگی را برای بخشش واسطه بین خودشان و خدا می‌دانند.
نوبت به علی‌ابن موسی(ع) که می‌رسد، همه از جا بر می‌خیزند و رو به سوی حضرت دست بر سینه می‌گذارند. حال همه دگرگون می‌شود و دل‌ها گرداگرد گنبد به پرواز در می‌آید و دست‌ها پلی می‌شوند به سمت آسمان. ارض و سمائی که امشب درهای نعمت را به روی بندگانش گشوده، وعده استجابت دعا را می‌دهد.    
دعا به پایان می‌رسد و دل‌های بسیاری با مناجاتی که در پناه امام هشتم(ع) داشتند کمی آسوده‌تر می‌شود. چون می‌دانند مناجات، تمنای نجات است و عیارش هر چقدر که باشد، فرصتی است برای با خدا بودن.